Frelsi og sjálfstæði.

Ég er að bjóða mig fram í 1.-4.sæti í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík af því ég vil láta að mér kveða. Ég er á móti ESB aðild því ég vil að Ísland verði áfram sjálfstætt og sjálfráða.

Sjálfstæðisstefnan byggir á frelsi einstaklingsins til að öðlast möguleika til að berjast fyrir málstað sínum á réttlátan hátt og njóta til fulls hæfileika sinna og frumkvæði.  Aldrei má neinn skugga bera á þennan rétt manna. Raunverulegu frelsi fylgir þó ábyrgð og raunhæfri ábyrgð fylgir frelsi. Þessi atriði haldast því ætíð í hendur. Frjálsum líður manninum best og frjáls getur hann unnið heildinni mun meira gagn en sá sem bundinn er af oki og yfirgangi annarra. Sjálfstæðismenn hafa ekki misst sjónar á þessum sannleika þó svo einhverjir aðilar hér á landi hafi hlaupist undan ábyrgð.

Ég hef þá staðföstu trú að á Íslandi séu margir ónýttir möguleikar landi og þjóð til aukinnar hagsældar. Nýir tímar kalla á breytt viðhorf og endurnýjun. Gömlu gildin standa þó enn fyrir sínu. Nú ríður á að koma auga á nýja möguleika, sem hægt er að nýta þjóðinni til heilla. Til þess þurfum við svigrúm, til þess þurfum við frelsi.  
 
Við þurfum nú að standa vörð um frelsi einstaklingsins því frelsi mannsins er frelsi þjóðarinnar.

 Sjá nánar á heimasíðu minni: ElinoraInga.com

 

 

Mörg er matarholan

Ég hef lengi haldið því fram, að við Íslendingar hafi óendanlega mikla möguleika til að nýta betur þau tækifæri, sem okkur bjóðast. Við erum bara ekki nægilega vel vakandi fyrir nýjum möguleikum. Við hjökkum stöðugt í sama farinu. Því miður. Magn er betra en gæði, eða það halda menn á mörgum sviðum.

Eitt af því, sem ég hef barist fyrir í mörg ár er fullnýting sjávaraflans. Þar hef ég þó oft talað fyrir daufum eyrum. Áheyrendur hafa þó e.t.v. ekki alltaf verið mjög margir. Þrautseigja er þó mitt aðalsmerki og ég gefst aldrei upp. Þar eru líklega á ferðinni þrjóskugenin úr Aðalvík, hver veit?

Nýleg grein í tímaritinu New Scientist segir frá því, að miklar breytingar eigi sér nú stað í vistkerfi sjávarins, hverju sem því er um að kenna. Villtir fiskistofnar eru hreinlega að hverfa. Ofveiði, mengun og loftlagsbreytingar hafa þar eflaust mikið að segja. Eftirspurn eftir fiskmeti fer vaxandi og er talið að hvert mannsbarn í heiminum borði að jafnaði um 16 kg af fiski á ári. Þessar tölur eru mun hærri í vissum löndum. Sjáfarfang er um 20% af fæðunni í flestum löndum.

Ofveiði hefur hrikaleg áhrif á fæðukeðjuna. Nú er ýsan og þorskurinn að hverfa undan austurströnd Bandaríkjanna og víðar. Þá snúa menn sér í staðinn að rækju- og krabbaveiðum og öðrum smáfiski.

Undanfarin ár hefur stjórn fiskveiða hér við land verið með miklum ágætum. Á þessum sviðum sem öðrum verðum við þó að fara gætilega. Fiskiðnaðurinn í heiminum hefur smám saman verið að fikra sig neðar og neðar í fæðukeðjunni í sjónum á meðan við þykjumst ekki sjá þá allra stærstu þ.e. hvalina. Þeir eru sagðir vera svo gífurlega gáfaðir og fá þvi að vera óáreittir. (Ég held reyndar að gáfaðasti "fiskur", sem ég hef séð hafi verið kolkrabbinn í Sædýrasafninu í Sandgerði). Nú er það gulldeplan, sem á ryksuga upp næst.

Það er því einungis tímaspursmál hvenær okkur verður bannað að veiða ýsu, þorsk, karfa og ufsa. Þetta eru allt svo gáfaðir fiskar og nú fer að komast í tísku að éta kolkrabba, krossfiska og marglyttur. Við þurfum þvi áfram að gæta að okkur og halda okkur við þá fiskveiðistefnu, sem við höfum markað okkur um árabil og vera áfram fyrirmynd annarra þjóða í þeim efnum. Við þurfum að skoða alt það hráefni, sem við þegar höfum og nýta það mun betur.

Ég hef sjálf sýnt og sannað að þetta er hægt með smá hugviti og þrjósku. Íslendingar þurfa ekki að vera eins og "snúið roð í hundskjafti".

Það eru til skynsamar leiðir út úr kreppunni!

 

 

Frelsi ofar öllu

Í 50 ár hvíldi hrammur rússneska bjarnarins á litlu landi við Eystrasaltið. Kommúnisminn hafði haldið landinu í heljargreipum í áratugi. Framfarir voru nánast óþekkt hugtak, fjárhagur landsins var í rúst.  Árið 1991 var örlagaríkt í sögu Eistnesku þjóðarinnar er hún endurheimti frelsið.  Gjaldmiðill landsins, rússneska rúblan var nánast verðlaus. Eldsneyti hafði hækkað 10.000 falt og verðbólgan var yfir 1.000% á ári. Þjóðarframleiðslan var nánast engin og launin höfðu lækkað um 45%. Um 90% af viðskiptum þjóðarinnar var takmörkuð við Rússland. Skálmöld og upplausn ríkti í landinu. Menn biðu klukkustundum saman í biðröðum eftir skömmtunarseðlum til að fá mjólk, brauð og smjör. Allt sýndist vera vonlaust og grátt. Íbúarnir voru á barmi örvæntingar.

Nú eru breyttir tímar þar í landi. Á ferðum mínum um Eistland fyrir nokkrum árum voru engin sýnileg merki um kommúnismann. Eistnesku vinir mínir sýndu mér stoltir landið sitt, sem er í raun ekki stórt yfirferðar og ég var forvitin að vita hvernig landið hefði risið úr öskustónni á einungis 15 árum. Svarið var einfalt: "Sjálfstæði. Fjárhagslegt frelsi og frelsi í viðskiptum."

Árið 2007 var Eistlandi í 12. Sæti yfir þau lönd, sem þá nutu hvað mesta fjárhagslegs frelsis í heiminum að mati Wall Street Journal. Jafnskjótt og Eistland öðlaðist pólitískt frelsi, notaði þjóðin það frelsi til að öðlast einnig fjárhagslegt frelsi. Gerðar voru róttækar breytingar á stjórnkerfi landsins; gjaldmiðilsbreytingar, iðnfyrirtækin voru færð frá ríki til einkaaðila, eignaréttur var tryggður og gerðar voru breytingar á skattalöggjöfinni og öll viðskiptahöft voru afnumin.

Fyrsta skrefið var að taka upp eigin gjaldmiðil „kroon“, sem þeir tengdu við þýska markið með gjaldeyriskaupasamningum. Slíkir samningar gera ráð fyrir að þjóðir geta ekki prentað meiri peninga án þess að auka fyrst við gjaldeyrisforða sinn erlendis. Með því að tengjast traustum gjaldmiðli, juku Eistlendingar um leið traustið á  sínum gjaldmiðli.  Þessu fylgdu miklar og jákvæðar breytingar, verðbólgan snarlækkaði og komst undir 5% ár ári. Ríkið þurfti að draga úr útgjöldum sínum þar sem það gat ekki prentað meiri peninga. Þetta kallaði á aukinn einkarekstur á öllum sviðum.

Gerðar voru breytingar á eignaréttalögum en fyrir fall kommúnismans hafði ríkið átt um 95% af öllum fyrirtækjum í landinu. Einkavæðing er út í hött ef eignaréttur er ekki tryggður þar sem menn þurfa að hafa frelsi til að ráðstafa eignum sínum. Í stað þess að taka upp skattaþrep settu Eistar á flatan skatt á einstaklinga og fyrirtæki svo þeir aðilar sem öfluðu meira sáu hag sinn í því að fjárfesta í fyrirtækjum og starfsemi á frjálsum markaði. Án þess hefðu þeir fjármunir runnið aftur til að fjármagna aukinn ríkisrekstur, sem aftur hefði leitt til stöðnunar. Einnig var öll tvísköttun á fjármagnstekjur og lífeyri afnumin. Þetta hvatti til aukins sparnaðar og dró úr undanskotum. Það ýtti aftur undir hagvöxt og örvaði markaðinn til dáða. 
Á árunum 1992 til 1994 fjölgaði starfandi fyrirtækjum í landinu úr 2.000 í rúmlega 70.000.

Fleiri Eystrasaltsríki fylgdu þessu fordæmi. Í öllum þeim löndum, þar sem tekinn hefur verið upp flatur skattur hefur hagvöxtur aukist gífurlega.  Auki fjárstreymi leiddi til aukinna fjárfestinga í iðnaði og jók þar með landsframleiðsluna.

Árið 1992 aflétti Eistland öllum viðskiptahöftum og skóp þannig jafnræði milli erlendra og innlendra fjárfesta. Í stað þess að treysta á Alþjóða gjaldeyrissjóðinn (AMF) og Alþjóðabankann var reynt í staðinn að laða að erlenda fárfesta og örva viðskipti við önnur lönd. Eistland varð fljótlega mesta fjárfestingaland Mið- og Austur Evrópu, sem jók mjög á tækniþekkingu og kunnáttu í iðnaði og öðrum fyrirtækjum.

Hér á landi eru menn farnir að skammast sín fyrir frelsið. Frelsinu er hallmælt á torgum. Því er skvett framan í okkur úr álpottum. Það er atað prentsvertu svo það geti læðst með veggjum í skuggunum frá galdrabrennum. Samt fórum að mörgu leyti sömu leiðir og Eistar. Hvað var þá öðruvísi hér á landi? Hvað fór úrskeiðis? Voru e.t.v. sumir frjálsari en aðrir? 

Eistlendingar eru gott dæmi um þjóð sem lyfti af sér oki hafta og kúgunar. Þeir höfðu langa og sára reynslu að af yfirgangi og helsi. Þeim tókst að endurreisa landið sitt og eru stoltir af því. Þeir öðluðust frelsi.

Þú getur rætt við nánast hvaða Eistlending sem er. Þeir segja allir það sama við stolti: „Okkur tókst að losna við kommúnismann. Við erum frjáls þjóð“!

Eftirmáli:
Þann 1. maí 2004 gengu Eistar í ESB. Nú rúmum fjórum árum síðar sækir allt í sama farið og áður, kreppa ríkir og verðbólgan eykst hratt. Hvað er nú til ráða?

 

Frá Tallin

 

 

Ref. byggt að hluta á: Emily Rose, (Bethel College): "What Causes Prosperity: The Estonian Example."

Ísland getur nýtt sér frelsið

Á örskömmum tíma hafa orðið miklar breytingar á Íslandi. Margir bera nú kvíðboga fyrir framtíðinni, sem eru eðlileg viðbrögð á óvissutímum. Það er þó afar mikilvægt, að horfa björtum augum til framtíðar en um leið að gera sér grein fyrir þeim veruleika sem við blasir á raunhæfan hátt.

Allt frá byrjun síðustu aldar höfðu margir Íslendingar þá staðföstu trú, að þeir gætu staðið á eigin fótum í hinum stóra heimi.  Lítil þjóð á hjara veraldar og á mörkum hins byggilega heims.  Íslendingar mega ekki gleyma því nú þegar mikill háski vofir yfir að sjálfstæði lands og þjóðar er engan veginn sjálfsagt mál.

Sjálfstæðisstefnan byggir á frelsi einstaklingsins til öðlast möguleika til að berjast fyrir málstað sínum á réttlátan hátt og njóta til fulls hæfileika sinna og frumkvæði.  Aldrei má neinn skugga bera á þennan rétt manna. Raunverulegu frelsi fylgir þó ábyrgð og raunhæfri ábyrgð fylgir frelsi. Þessi atriði haldast því ætíð í hendur. Frjálsum líður manninum best og frjáls getur hann unnið heildinni mun meira gagn en sá sem bundinn er af oki og yfirgangi annarra. Sjálfstæðismenn hafa ekki misst sjónar á þessum sannleika þó svo einhverjir aðilar hér á landi hafi hlaupist undan ábyrgð.

Ég hef þá staðföstu trú að á Íslandi séu margir ónýttir möguleikar landi og þjóð til aukinnar hagsældar. Nýir tímar kalla á breytt viðhorf og endurnýjun. Gömlu gildin standa þó enn fyrir sínu. Nú ríður á að koma auga á nýja möguleika, sem hægt er að nýta þjóðinni til heilla. Til þess þurfum við svigrúm, til þess þurfum við frelsi.  
 
Við þurfum nú að standa vörð um frelsi einstaklingsins því frelsi mannsins er frelsi þjóðarinnar. 


Mynd: Ólafur Ingólfsson

Vorkoman, tími útsæðis og nýrra sprota

"Í garðinum eru fjórar árstíðir; vetur, sumar, vor og haust", sagði Chance the Gardener (a.k.a. Chauncey Gardinerse), hin eftirminnilega sögupersóna Jerzys Kosińskis í bók hans "Being there".
"Vorið er tími útsæðis og sprota."

Hér á landi ríkir enn vetur. Þó eru ýmis vorteikn á lofti, daginn er farið að lengja og það er að birta til. Brátt fer nýtt brum að teygja sig og toga upp úr kaldri snjóbreiðunni. "Mjór er mikils vísir", segir máltækið. Veturinn heldur okkur þó enn í heljargreipum. Þótt vetrarsólin hafi náð að bræða snjó á hæstu tindum eru þó enn skaflar í skugga, og dimmum skúmaskotum.

Bændur kunna að rýma til fyrir nýjum gróðri. Þeir einfaldlega brenna sinuna. Á þann einfalda en um leið áhrifaríka hátt eyða þeir gróðurleyfum og fúnum stofnum og auðga um leið jarðveginn fyrir nýjum gróðri. Við þurfum að hreinsa rækilega til í garðinum okkar. Vorið er tími endurnýjunar og nýrra hugmynda. Margur skaflinn og jakinn, sem virðist ósigrandi að vetri, bráðnar smám saman og flýtur til sjávar að lokum. Jafnvel grýlukertin bráðna.    

Mér virðast þó sumir renna sér enn á þunnum ís, fremur en að ganga á vatni.    

Hagsýna húsmóðirin nú farin að rífa kjaft?

Nú er komið að hagsýnu húsmóðurinni að stíga á stokk og láta í sér heyra. Hvernig getum við Íslendingar nýtt betur það sem við höfum þegar?
Hvað eigum við?
Hvernig getum við aukið verðmæti íslenskra vara?

Við eigum t.d. fiskimið, vatn, hreina náttúru, næga orku og afrar hugmyndaríkt fólk.

Við getum aukið verðmæti með því að:

1. Breyta um hugsanahátt í sjávarútvegi Hætta að sortera upp úr sjónum. Koma með þann afla að landi sem veiðist hverju sinni og fullnýta hann og skapa með því atvinnu. Búa til lúxus vörur fyrir menn og gæludýr úr öllum fiski. Votta þær sem sjálfbærar "organic" vörur

2. Lækka raforkuverð til íslenskra garðyrkjubænda og annarra sem eru með iðnað. Það er ekki nema sanngjarnt að þessi fyrirtæki fái sama raforkuverð og t.d. álverin. Við getum selt íslenskt lífrænt ræktað grænmeti úr landi. Við getum fjölgað tegundum og við eigum að búa til fullunnar lúxusvörur úr öllum framleiðsluvörum frá Íslandi.

3. Hvetja fólk til að virkja hugvitið og draga hugmyndir fram sem hrinda má í framkvæmd, eru atvinnuskapandi og afla gjaldeyris.

4. Framleiða nýjar vörur úr áli (ekki gefast upp!).

5. Opna heilsuhæli fyrir útlendinga og bjóða þeim t.d. upp á skurðaðgerðir og speglanir, rannsóknir o.fl. jafnvel detox!

6. Ísland er einstakt land og fámennt. Við þurfum að breyta markaðssetningu okkar á þann hátt að héðan koma einstakar vörur. Við eigum að færa okkur úr lágvöruhillunni upp í lúxushilluna því þar eigum við heima, með okkar einstöku vörur.

Þetta eru nokkrar tillögur í umræðuna um hvað við getum gert nú þegar án mikils tilkostnaðar. Við þurfum að hætta allri óþarfa skriffinsku og hefjast handa. Peningar sem notaðir hafa verið til að ýta undir nýsköpun hafa alltof oft runnið í að skrifa skýrslur en minna til framkvæmda. Tökum höndum saman allir þeir sem áhuga hafa á því að breyta áherslum í nýsköpunarumhverfinu. Ég hef talað fyrir daufum eyrum síðastliðin 12 ár en ég segi eins og Jóhanna Sigurðardóttir sagði forðum: „Minn tími mun koma!“

Takk fyrir áheyrn!.

Með bestu kveðju,

Elinóra Inga


Meira síðar......

Tónleikar aldarinnar í FÍH

Tónleikar aldarinnar voru á Laugardaginn þ. 26. febrúar í sal FÍH við Rauðagerði.

Hér er hægt að skoða myndir frá þessum frábæru tónleikum.

Er hægt að kveða niður allt frumkvæði og sköpun?

Einu sinni var lítill strákur sem átti að byrja í skóla.  Þetta var lítill strákur og skólinn var risastór. Hann þurfti að ganga upp fjölmargar tröppur og eftir löngum gangi til að komast í kennslustofuna sína. 
Þegar strákurinn hafði verið í skólanum í nokkra daga sagði kennarinn:
- Í dag megið þið teikna og lita!
- Frábært!, hugsaði strákurinn.

Hann elskaði að teikna og mála ljón, tígrisdýr, kýr, fugla, bíla og báta. Hann tók upp litina sína og byrjaði að teikna.

En kennarinn sagði:
- Bíðið aðeins, þið megið ekki byrja strax! Kennarinn beið þangað til allir voru tilbúnir að hlusta.
- Við ætlum að teikna blóm! Sagði kennarinn.
- Fínt! hugsaði strákurinn. Honum fannst gaman að teikna blóm og lita þau bleik, appelsínugul og blá. En kennarinn sagði:
- Bíðið! Ég skal sýna ykkur. Og hann teiknaði á töfluna rautt blóm með grænum stilk og grænum blöðum.
- Nú megið þið byrja! Sagði kennarinn. Litli strákurinn horfði á blóm kennarans. Síðan horfði hann á myndina sína og fannst hún miklu fallegri. En hann sagði ekkert. Hann tók bara nýtt blað og byrjaði upp á nýtt og reyndi að herma eftir mynd kennarans. Hann teiknaði rautt blóm með grænum stilk og grænum blöðum.

Nokkrum dögum seinna stakk kennarinn upp á að vinna með leir.
- Frábært! hugsaði litli strákurinn. Hann elskaði að vinna með leir. Hann gat gert fullt af hlutum eins og snigla, snjókarla, slöngur og mýs. Hann byrjaði strax að móta leirinn sinn.
- Bíðið, þið megið ekki byrja strax! Við ætlum að búa til diska! sagði kennarinn.
- Fínt! hugsaði strákurinn. Honum fannst líka gaman að búa til diska. Hann byrjaði á því að forma diska í ýmsum stærðum og hafði þá líka mismunandi í laginu. En kennarinn sagði:
- Bíðið, ég skal sýna ykkur hvernig við gerum! Og hún sýndi krökkunum hvernig diskur átti að líta út.
- Nú megið þið byrja! sagði kennarinn.

Litli strákurinn horfði á disk kennarans. Hann horfði á sína diska og fannst þeir miklu flottari. En hann sagði ekkert. Hann tók þá og vöðlaði þeim saman í einn klump og byrjaði aftur og reyndi núna að líkja eftir disk kennarans.
Smátt og smátt lærði strákurinn að bíða, hlusta vel, taka eftir og gera eins og kennarinn sagði honum hvernig hann átti að gera hlutina.

Nokkrum mánuðum seinna þurfti fjölskylda stráksins að flytja á annan stað og þurfti hann að byrja í nýjum skóla. Þessi skóli var ennþá

stærri en hinn og strákurinn þurfti að ganga upp óteljandi margar tröppur og ennþá lengri ganga til þess að fara í kennslustofuna sína. Fyrsta daginn í nýja skólanum sagði kennarinn:
- Í dag megið þið teikna og mála!
- Frábært! hugsaði strákurinn og beið eftir fyrirmælum frá kennaranum hvað hann ætti að gera.

En kennarinn sagði ekkert heldur gekk um bekkinn og fylgdist með krökkunum. Hún kom til stráksins og sagði:
- Ætlar þú ekki að teikna eitthvað?
- Jú, sagði strákurinn. Hvað á ég að teikna?
- Það veit ég ekki, sagði kennarinn. Hvað viltu teikna?
- Ég veit ekki, sagði strákurinn.
- Þú mátt teikna það sem þú vilt, sagði kennarinn.
- En hvaða lit á ég að nota? spurði strákurinn.
- Þú mátt nota hvaða liti sem er, sagði kennarinn. Ef allir teiknuðu það sama með sömu litum hvernig ætti ég þá að þekkja myndirnar ykkar í sundur?

- Ég veit ekki, sagði litli strákurinn. Og hann byrjaði að teikna blóm. Blómið var rautt með grænum stilk og grænum blöðum.


Meira á ElinoraInga.com

Nýsköpun er nauðsyn II

Margar þjóðir líta nú til litla Íslands og menn óttast mjög að sömu örlög bíði þeirra og gengið hafa yfir okkur. Ísland hefur fengið mjög mikla umfjöllun í erlendum fjölmiðlum undanfarnar vikur.
Það má ekki gleyma því að minni flestra er mjög gott, en stutt. Öll umfjöllun getur því reynst góð umfjöllun, þegar til lengri tíma er litið. Ísland hefur því í raun fengið meiri auglýsingu en nokkru sinni fyrr.
Það er mjög áríðandi að Ísland rísi nú hratt upp úr öskustónni og að við sýnum umheiminum að við getum snúið við óheillaþróun undanfarinna vikna með skjótum og sannfærandi hætti. Slík viðreisn gæti reynst gott módel fyrir aðrar þjóðir, sem eiga eftir að lenda í svipuðum kröggum.
Það er því mjög mikilvægt að kryfja vandamálið til mergjar og benda á lausnir og hvernig koma má í veg fyrir að atburðarrásin geti endurtekið sig. Þjóðin er föst í klisjum og margir virðast halda að orsakir vandans sé að leita til eins einstaklings eða jafnvel einnar setningar sama einstaklings. Þetta er afar óskynsamlegt, hver svo sem á í hlut.

Þjóðin þarf nú að flagga því sem flaggað verður. Nú ber brýna nauðsyn til þess að finna, greina og styrkja þau fyrirtæki og atvinnutækifæri hér á landi, sem þegar eru fyrir hendi og sem eru þess megnug að skapa atvinnu og afla gjaldeyris. Við þurfum einnig að finna strax og styrkja þau sprotafyrirtæki og hugmyndir, sem eru vænlegar til hins sama. Nú þarf að kynna okkar fyrirtæki og vörur erlendis. Nú þekkja allir "Iceland". Það er því afar mikilvægt að koma nú með jákvæðan áróður og kynningar, sem tengjast með einhverjum hætti landinu okkar. Annað væri fásinna! Við megum alls ekki draga okkur inn í skelina eins og skömmustulegir krakkar. 

Í landinu eru til nákvæmar áætlanir varðandi viðbrögð við náttúruhamförum svo sem jarðskjálftum og eldgosum. Nú ganga yfir landið fjárhaglegar hamfarir, sem fáir gátu séð fyrir. Það þarf því að gera nákvæma fjárhagslega viðlagaáætlun fyrir landið. Tryggja þarf grunnþarfir okkar, fæði, húsaskjól og heilbrigði. Einnig þarf að tryggja atvinnu og félagslegt öryggi. Ef með þarf er nausynlegt að setja á ný neyðarlög, jafnvel til að þjóðnýta þau fyrirtæki, sem veita mikilvæga grunnþjónustu.
Íslendingar búa við eitt besta heilbrigðiskerfi, sem fyrirfinnst í heiminum. Þetta heilbrigðiskerfi er eitt af grunnstoðum heilbrigðis og velsældar hér á landi. Það er því afar mikilvægt að styrkja innviði heilbrigðiskerfisins og tryggja að ekki verði neinir hnökrar í starfsemi þess.

Við megum ekki í hita leiksins alveg gleyma gildi einstaklingsins og framtaks hans.  Mikilvægt er þó að hafa í huga, að við uppbyggingu landsins duga alls ekki gjörðir eins manns, hvað þá einungis ein setning.
Það þurfti sameiginlegt átak fjölmargra aðila til að koma okkur í vandann. Til að vinna okkur út úr vandamálunum þarf einnig sameiginlegt átak. Nú þarf að koma til sameiginlegt átak allrar þjóðarinnar.

Spyrnan er best frá botninum 

Áfram Ísland! 

www.elinorainga.com

Nýsköpun er nauðsyn I

Að hjakka í sama farinu færir okkur ekki úr stað. Á íslandi býr dugmikil þjóð, sem er stútfull af góðum hugmyndum. En það er ekki nóg að fá góðar hugmyndir.  Það þarf að finna hugmyndunum réttan farveg. Og ekki er verra að hafa góðar og traustar fyrirmyndir.  

Í lok seinni heimstyrjaldarinnar þurftu Japanir að taka á honum stóra sínum, er þeir stóðu uppi sem gjörsigruð og niðurlægð þjóð. Í Japan er fátt um náttúruleg auðævi önnur en mannauðinn. Japanir höfðu vit á því á sínum tíma að nýta mannauð sinn til fulls í endurreisn og enduruppbyggingu landsins. Þeir hvöttu til nýsköpunar og hugmyndasmíði. Þeir stórefldu tæknimenntun og bættu aðstöðu iðnaðar, smáfyrirtækja og hugvitsmanna. Mikil og jákvæð hugarfarsbreyting átti sér stað í Japan á þessum árum. Á einfaldan og skjótan hátt tókst þeim á örskömmum tíma að rífa þjóðina upp úr örbyrgð og ládeyðu upp í það að verða eitt tæknivæddasta og ríkasta þjóðfélag í heimi.

Hvaða lærdóm getum við Íslendingar dregið af þessu? Jú, núna þurfum við sárlega hugarfarsbreytingu. Við getum það sem við viljum. Við höfum náttúruauðlindir, mikla reynslu, góða og víðtæka menntun og mikinn mannauð. Allt þetta getum við nýtt á skynsaman og uppbyggilegan hátt ef vilji, dugnaður og þor er fyrir hendi.

Við þurfum strax í dag að skapa farveg fyrir allar þær hugmyndir, sem geta komið þjóðinni að gagni.  Við þurfum að skapa betri grundvöll fyrir sprotafyrirtæki og smáiðnað, einkum fyrirtæki sem geta aflað gjaldeyris fyrir þjóðina. Góðar og nýtilegar hugmyndir geta sprottið upp hvar sem er, óháð menntun, aldri, kyni, búsetu eða uppruna. Jafnvel hjá þér!

Nýsköpunar er nú þörf á öllum sviðum!